اشعار

دوباره عرض‌‌ِادب، عرض‌ِ احترام از دور            دوباره قسمت ما می‌شود؛ سلام از دور

سلام حضرت سلطان، مرا نمی‌طلـبی؟            بـبـیـن چـقـدر فـرسـتاده‌ام پـیام از دور

اصلاً بـعـید نـیـسـت که نـامـه‌‌سـیـاه‌هـا            گـردنـد تـحـت قُــبـه‌ات از بـی‌گـنـاه‌هـا

ای کـربـلای من، نجـف من، بقـیع من            ای مـشـهـد تـو جـمـع هـمـه بـارِگـاه‌ها

سـلامـم بـه سـلـطـان و ماهِ منـیرم            سـلامـم بـه درگـاهِ نِـعــم‌ الامـیــرم
منـم زائـرِ صحـنِ چـشـمانِ پاکـت            چو دیوانه عمری به نامت اسیرم

ایهاالـناس دلـم در به در سلطـان است            ایهاالناس رضا جان من و جانان است

تن بی‌روح مرا شاه خراسان جان است            چشم بد دور که او تاج سر ایران است

به خـدایی خـدا، من به شما محـتاجم            تـشنه کامم، به تو ای آب بقا محتاجم

»ای که یک گوشۀ چشمت غم عالم ببرد»            من به یک گوشۀ چشمان شما محتاجم

ای بهـشت سبز کـویت آرزوی چشم‌ها            در پی تو مثل آهو، جستجـوی چشم‌ها

بر در باب الجوادت سیل جاری می‌کند            بغض سنگینی که مانده در گلوی چشم‌ها

من كـیـسـتـم؟ کـبـوتـر بـی‌آشـیـانـه‌ات            محـتاج دست‌های تو و آب و دانـه‌ات

نـامت بـلـند مـثـل غـزل‌هـای آسـمـان            هشت‌ آسمان نشسته به ایـوان خانه‌ات

پیش طبیب هستم و درمان نوشته است            درمان برای من رخ جانان نوشته است
فهـمـید بی قـراری من عـلتـش چه بود            دیدار روی ماه کـریـمان نوشـته است

دل در حـریـم امـن تو آرام تا گـرفت            عشقت به سینۀ همه عـشاق جا گرفت
تو آبـروی کـشـور ایـران زمین شدی            زان رو نوای نای نیم یا رضا گرفت

سلام ای طـبیب طبـیـبان سـلام            سلام ای غـریب غـریبان سلام

الا مـاهـتـاب شـبـسـتـان طوس            الا حضرت نور، شمس‌الشموس

خـوشـا ما که هـمـسـایه جـنّـتـیـم            به خان کـریـمـش همه دعـوتـیم
گـدای رضـائــیـم و در عـزّتـیـم            به دست کریمش چه خوش عادتیم

خورشید اگر در سایه‌ات پنهان نمی‌شد            شمع ضعـیـفی می‌شد و تابـان نمی‌شد
از آسیاب طـوس اگر احـسان نمی‌شد            گـنـدم بـرای سـفـرۀ مـا نـان نـمـی‌شـد

دور از تو نیستم که دلم در هوای توست            قـلبم به زیر تابش گـنـبد طـلای توست

تنها غـذای حـضرتی‌ات نه رئـوف من            در سفره‌ام هر آنچه که دارم غذای توست

سراغ پرچـمت را از شمیمِ باد می‌گیرم           نـشـانِ رود را از مـاهی آزاد می‌گـیـرم

حرم یعنی شفا؛ یعنی همان هوی مسیحایی           که دارم دَم‌به‌دَم از دوری‌اش غمباد می‌گیرم

ز گردون تیره ابری؛ تندگردی بر شد از دریا           جواهرخیز و گوهربیز و گوهرریز و گوهرزا
هـژبر بیـشه امکـان؛ نهنگ لجّـه ایـمـان           ولـیّ ایــزد مـنّـان عــلـی عـالــی اعــلا

به ظاهر زائرم اما زیارت را نمی‌فهمم           من بیچاره لطف آشکـارت را نمی‌فهمم
تو از من بیشتر مشتاق دیداری و من حتی           به دل افـتادن گاه و گدارت را نمی‌فهمم

مثل یک خواهش لـبریز حـیا آمده بود            از هیـاهـوی فـراگـیـر رهـا آمـده بـود
با دل ساده و باران زده‌اش نجوا داشت            که چـرا دیـر بـه حـج فـقـرا آمـده بـود

زائرانش دسته دسته خیلِ صدها توده بود            او پناه صد هزاران همچو من آلوده بود

هرچه از او دورتر گشتم، دلم آشوب‌تر            هر زمانی در حرم بودم، دلم آسوده بود

مـرغ دلـم پـر زنـد بر سر کـوی رضا           دسـت نـیـازم بـود بـاز به سـوی رضـا
آرزویـم ایـن بــود تـا دم مــردن شــود           چـشم گـنه‌کـار من بـاز به سـوی رضا

به نـام قـبـلـه ایــرانـیـان بـه نـام حـرم            به نام خادم و جـاروکش و غلام حرم

به نام پنجره فـولاد و لطف بـسـیارش            به نام این هـمه خیر علی الـدوام حرم